In deze rubriek lees je de inspirerende verhalen van bewoners uit gemeente De Bilt die belangeloos een stapje extra zetten voor hun omgeving.

Culturen met elkaar verbinden

“Welke woorden kun je maken met ‘door’? Doorheen, tussendoor, doorgaan, onderdoor lopen!” Hassan, gevlucht uit Syrië, zit met taalcoach Marijke van Veelen aan tafel in wijkgebouw De Voorhof in De Bilt. Hij kijkt geconcentreerd als hij voor het eerst in zijn leven het woord ‘door’ uitspreekt en schiet daarna in de lach om zijn gestuntel. “Heel goed hoor, het is ook moeilijk”, moedigt Marijke hem aan.

Twee keer per week geeft Marijke samen met een groep vrijwilligers les aan vluchtelingen. Ze is diaken bij de Dorpskerk en houdt zich bezig met armoede, hulp- en dienstverlening. “Toen de Oekraïners naar Nederland kwamen, kregen ze geen budget voor taallessen omdat hun verblijf tijdelijk zou zijn”, vertelt ze. “Inmiddels wonen sommigen van hen hier al bijna twee jaar. De Protestantse Kerken Nederland (PKN)  zagen dit en besloten de vluchtelingen te ondersteunen bij het leren van de taal. Veel vrijwilligers wilden graag bijdragen. Ik coördineer de taallessen en kijk naar de beste methodes om iedereen op niveau te krijgen. We verbinden de drie verschillende taalpunten binnen de gemeente met elkaar en werken nu met dezelfde lesmethodes."

Ervaring in het onderwijs

Marijke heeft jarenlang voor de klas gestaan op een basisschool. Ook heeft ze zich in haar leven al vaak ingezet voor VluchtelingenWerk Nederland. Ze weet na die jaren dat nieuwe leerlingen eerst moeten focussen op het Nederlands spreken. "Daarna komen schrijven, luisteren en lezen. Als dat allemaal lukt, redden ze zich aardig in het Nederlands.” De vrijwilligers geven niet alleen taalles, maar zorgen er ook voor dat kinderen naar school kunnen. Marijkes man, Martin, is bestuurslid van de stichting Delta, verantwoordelijk voor tien basisscholen in de gemeente De Bilt. Dankzij zijn netwerk lukt het vaak om de kinderen op school te krijgen.

Lessen op maat

“De niveaus van de nieuwkomers verschillen enorm”, vertelt Marijke. ”Klassikaal lesgeven is dus geen optie. Soms komen er vluchtelingen die in hun eigen taal niet kunnen lezen en schrijven. Hassan heeft in Syrië een universitaire opleiding gedaan en spreekt ook Engels. Hij zal het Nederlands sneller leren dan iemand van 74 jaar die maar één taal spreekt. Maar onderschat het niet, zelfs hoogopgeleide vluchtelingen kost het leren van Nederlands veel tijd. Ik kan wel een uur bezig zijn met het uitleggen van woorden op de website van de NS. Laatst moest iemand naar de tandarts met kiespijn. Ik legde hem uit hoe hij zijn pijn moest beschrijven. Dit soort praktische zaken is essentieel om te leren.”

Verbinding

De lessen zijn voor veel vluchtelingen ook een sociale activiteit. Tussen de lessen door delen ze hun levensverhalen met Marijke. "Ze vertellen soms hartverscheurende verhalen," zegt ze. “Maar er zijn ook voorbeelden van hoe een taalles leidt tot verbinding. Een Oekraïense operazangeres was erg ongelukkig. In het centrum waar ze verbleef kon ze niet zingen, dat maakte te veel geluid. Een vrijwilliger die dirigent is, heeft haar weer laten zingen. Dat was de gelukkigste dag van haar leven, vertelde ze later. Nu zingen ze wekelijks samen. Nog een voorbeeld: tijdens ramadan organiseert de kerk een iftarmaaltijd, waar ook veel taallesstudenten naar toe komen. De iftarmaaltijd, de avondmaaltijd waarmee moslims het dagelijkse vasten tijdens de ramadan verbreken, is een Islamitische traditie. Maar bij ons maakt het niet uit wie er aanschuift. Dat deze verschillende culturen hier zitten en plezier hebben met elkaar, vind ik mooi.”

Op verzoek van de geïnterviewde is de naam Hassan niet zijn echte naam.